“kırpıntılar, kıymıklar, cam kırıkları, kabuklar”, Uwe Johnson’ın bellek üzerine kaleme aldığı aynı isimli metninden ilhamını alıyor. Mekanda inşa edilen ortak belleğe ve hatırlamaya dair bir yanıt arayışı olan bu sergi; belleğin yeniden kurulması halini, imgeleri/kelimeleri, kimi zaman birbirinden uzaklaştırırken kimi zaman birbirine yaklaştırıyor.

⎖

“Keşke bellek, mevcut gerçekliğin unsurlarını sınıflandırmak üzere kullandığımız kaplar içinde geçmişi saklayabilseydi! … Kısmi bir benzerliğin, rastgele ve absürt olanın dürtmesiyle, bellek gerçekler, şekiller, yabancı dil ve ilgisiz jestler için gönüllü çalışacaktır; ona katran, küf ve taze deniz meltemi karışımı bir koku koklatıp ya da Gustafsson’un meşhur balık salatasının kokusunu önünde hafifçe estirip ondan bir zamanlar gerçekliğe yaşam bilincine, eyleme karşılık gelen o boşluğun içindeki şeyleri isteyin: bunları temin etmeyi reddedecektir. Bu süzgeç, kırıntıların, kıymıkların, cam kırıklarının, kabukların içeri sızmasına ve bunların talan olmuş, mekansız kalmış olan imge üzerinde anlamsız bir şekilde dağılmasına izin verecek, peşine düştüğümüz imgenin izlerini imha ederek bizi gözlerimiz açıkken kör bırakacaktır”. (Uwe Johnson, Mnemosyne'in Hazine Sandıkları - Platon'dan Derrida'ya Bellek Kuramı Üzerine Metinler, 2017)